اردیبهشت ۳۱، ۱۳۹۱

داغ تو دارد این دلم

یک رابطه ممکن است با یک بوسه تمام شود.
یک رابطه ممکن است با اشک تمام شود، یکی دیگر با لبخند.
گاهی مرگ مُهر پایان یک رابطه را می زند. گاهی دل بستن به دیگری.
گاهی با اس ام اس، گاهی پشت تلفن. گاهی هم با سکوت و صحبت نکردن.
همانطور که هر آدمی اخلاقیات مخصوص به خودش را دارد، هر رابطه نیز پایان مربوط به خودش را دارد.از یک جایی به بعد دیگر آن رابطه رابطه نیست، حفظ ظاهر است برای هر دو طرف. بعد از اتمام یک رابطه میتوان راجع به هر چیزی که زمانی وجود داشت و دیگر وجود ندارد سخن گفت. می شود راجع به هر چیز یار که نداریم صحبت کنیم. یاد او، دستهای او، چشمهای او، بغل او، حمایت او، خنده هایش، لبهایش، شیرینی صحبت هایش و دل لرزه ی همراه با شور و شعف در درون دل از دیدنش. هر چیز دیگری که حالا نداریمشان. اما کمتر کسی حاضر می شود از داغی که بر دلش مانده حرف بزند. همه از روزی داشته ها و حالا نداشته ها صحبت می کنند. کمتر کسی میگوید رفت و داغدارم کرد. این داغ اگر ماندگار باشد، اگر دلی داغدار باشد، دیگری را نمی بیند. جای دیگر نمی رود. داغدار می ماند.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر